ترمیم بیولوژیک پوست

پوست مصنوعی
این جایگزین‌های پیشرفته با ساختار دولایه (درم و اپیدرم مصنوعی)، اسکلتی را برای مهاجرت و رشد سلول‌های بیمار فراهم می‌کنند. تکنولوژی نانوفیبر در نسل جدید این محصولات، ساختاری بسیار شبیه به ماتریکس خارج سلولی طبیعی ایجاد می‌کند.

پوست انسانی (آلوگرافت و اتوگرافت)
آلوگرافت‌ها از پوست اهداکنندگان تهیه شده و پوشش موقتی برای زخم فراهم می‌کنند، در حالی که اتوگرافت‌ها از پوست سالم خود بیمار برداشته شده و پیوند دائمی محسوب می‌شوند. تکنیک‌های میش گرافت امکان پوشش سطح وسیع‌تری را با پوست کمتر فراهم می‌کند.

اوزون تراپی

اکسیژن سه‌اتمی (O₃) با افزایش متابولیسم سلولی و خواص ضدمیکروبی، فرآیند ترمیم را تسریع می‌کند. مطالعات منتشر شده در مرکز تخصصی زخم مزمن نشان داده است که اوزون تراپی می‌تواند میزان عفونت را تا 67% کاهش دهد و سرعت بهبودی را تا 40% افزایش دهد.

وکیوم تراپی (NPWT)

این روش با ایجاد فشار منفی موضعی، جریان خون را افزایش داده، ترشحات را تخلیه کرده و تشکیل بافت گرانوله را تحریک می‌کند. دستگاه‌های پرتابل امروزی امکان درمان در منزل را فراهم کرده‌اند که هم هزینه‌ها را کاهش می‌دهد و هم کیفیت زندگی بیمار را بهبود می‌بخشد.

لیزر درمانی

لیزرهای فرکشنال و پالسی با نفوذ به عمق مشخصی از پوست، بدون آسیب به بافت‌های اطراف، تولید کلاژن را تحریک می‌کنند. این روش به طور موثر ضخامت اسکار را کاهش داده و انعطاف‌پذیری پوست را بهبود می‌بخشد. برنامه‌های درمانی معمولاً شامل 3-6 جلسه با فاصله 4-6 هفته است.

سلول درمانی

استفاده از سلول‌های بنیادی مزانشیمی، فاکتورهای رشد و پلاسمای غنی از پلاکت (PRP)، انقلابی در درمان سوختگی‌های عمیق ایجاد کرده است. این روش‌ها با تسریع آنژیوژنز (رگ‌زایی) و تحریک تکثیر سلولی، ترمیم و بازسازی بافت را به شکل چشمگیری بهبود می‌بخشند.

داروهای موضعی و سیستمیک

آنتی بیوتیک‌ها
پمادهای موضعی حاوی موپیروسین یا سیلور سولفادیازین برای پیشگیری از عفونت‌های سطحی، و آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک مانند سفازولین یا سیپروفلوکساسین برای عفونت‌های عمیق‌تر تجویز می‌شوند. استفاده از تست کشت میکروبی، درمان هدفمند را امکان‌پذیر می‌سازد.

داروهای ضد درد
از استامینوفن و NSAIDها برای دردهای خفیف تا متوسط، و از اپیوئیدها برای دردهای شدید استفاده می‌شود. تکنیک‌های جدید مانند پمپ‌های درد کنترل‌شده توسط بیمار (PCA)، امکان مدیریت بهتر درد را فراهم می‌کنند.

داروهای ضد خارش
آنتی‌هیستامین‌ها مانند هیدروکسی‌زین و سرتیریزین خارش را کاهش می‌دهند. برای موارد مقاوم، گاباپنتین نیز می‌تواند موثر باشد. استفاده از کرم‌های حاوی منتول نیز تسکین موقت ایجاد می‌کند.

کرم‌های ترمیم کننده و اسکار
محصولات حاوی سیلیکون، ویتامین E، و عصاره پیاز در کاهش هایپرتروفی اسکار موثرند. کرم‌های سیلیکون با ایجاد لایه اکلوزیو، رطوبت را حفظ کرده و تولید کلاژن اضافی را مهار می‌کنند.